.
hoe ik langzaam, langzaamaan
uit die schulp kruip, mijn schulp
waarvan ik me geen beeld
kan vormen, niet meer
dan geharde huid, vuilgroen
als van de schildpad in mijn tuin
die vastberaden weet waarheen
hij langzaam, langzaamaan
zijn vastgeklonken huis verplaatst
als dit de schulp zou zijn waaruit
ik kruip, dan zou ik weten, dit is
mijn, verlaat mij niet
.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Een heel mooi beeld van het vastzitten in jezelf in vergelijking met de schildpad die altijd één zekerheid heeft. De traagheid van verandering die toch uitzicht biedt.
BeantwoordenVerwijderenIs het een idee om de eerste zin van de laatste strofe te verplaatsen als de laatste zin van de tweede strofe? Maar doe het langzaam.