Momentopname, geen foto

De klok geeft 1945. In het hoofd van mijn oma is het ook 1945. Ze heeft net met een zware deur gesjouwd, hout om mee te koken. Ze zit in haar ziekenhuisbed. Een glas rode siroop, vla, appelmoes, een flesje water en een pakje dubbelfris op het tafeltje naast haar. De afstandsbediening is niet voor de tv maar voor het licht en het alarm. Twee zachtgele kussens in haar rug. Schoenen, sandalen op de vloer. Haar lichtblauwe duster op het voeteneind. Het witte haar wijduit geborsteld. Ze zwaait me gedag. Laatste blik. 38 kilo lacht me toe.

hoe ik langzaam

.


hoe ik langzaam, langzaamaan
uit die schulp kruip, mijn schulp
waarvan ik me geen beeld
kan vormen, niet meer

dan geharde huid, vuilgroen
als van de schildpad in mijn tuin
die vastberaden weet waarheen
hij langzaam, langzaamaan

zijn vastgeklonken huis verplaatst
als dit de schulp zou zijn waaruit
ik kruip, dan zou ik weten, dit is
mijn, verlaat mij niet




.