Ja, ik wil

Ik wil poëzie die er toe doet. Guur of niet guur
is geen vraag die woorden hun weg laat vinden.
Ik wil woorden die het persoonlijke overstijgen.
Woorden die lagen aanboren en samensmelten.
Woorden die de dichter doen raken door de
synergie die buiten het schrijven om ontstaat.

Ik wil schrijven als de zanger die op pinkpop
zichzelf verliest en mij met zich meeneemt
naar die wereld die alleen in kunst verdwijnt.
Ik wil op een vuilniswagen door de stad en
kerels vechtend om mijn regels op hun zij.
Ja, ik wil. Een credo in hun wereld zijn, ik wil.

In neon flikkeren op de gevel met woorden
die mijn stad het licht geven en het lege hart
doen vullen met saudade, troost en valse schijn
van wat in kunst niet meer mag zijn. Dan dat.
Juist dat wat nergens kan verpozen moet zijn
omdat het nergens anders binnen komen mag.

Dan hier.





(een eerste poging tot een credo)