Wees niet bang

Gisteren was de viewing van onze vijftiende 48 Hour Film: Wees niet bang. De vijftiende ja, je leest het goed. Waarom in vredesnaam? Wat bezielt ons om steeds weer een weekend zonder slaap aan te gaan, het uiterste en onmogelijke uit onszelf en anderen te halen? Nou, juist dat dus. Omdat het onmogelijke en uiterste blijkbaar alleen onder extreme omstandigheden (btw, wat is extreem, dat is ook maar heel relatief) en deadlinedruk tot stand kunnen komen. 

Neemt niet weg dat ik me dit altijd weer afvraag op zondagochtend. De eerste nacht en dag kom ik goed door, maar op zondagochtend is er altijd een instortmoment. Voel ik me beroerd, weten we het niet meer en zeg ik dat we het NOOIT MEER gaan doen. Maar de ervaring leert dat ik daar een paar uur later weer heel anders over denk, euforisch ben als de muziek van onze componist binnenkomt en onder de beelden wordt gezet. Dus ook dat zeg ik er nu meestal direct in een adem achter aan op zondagochtend: Nooit meer maar straks denk ik er anders over.

Eigenlijk is het vergelijkbaar met een lang maakproces, ook dan is er altijd die zwarte draaidag, die afschuwelijke repetitie, dat diepe dal waar uitgeklauterd moet worden. Dit is mijn topsport, zoals de marathon, die op dit moment op 200 meter afstand van ons huis langsdendert, dat is voor anderen.  Ik hoor helikopters, zie de beelden van die helikopters op het scherm. Op de dijk lopen, rennen en fietsen de marathontoeristen. En ja, ik wijk af van mijn onderwerp, zoals dat wel vaker gebeurt, om uiteindelijk tot de kern te komen. 

De kern is dit. 
Het maken van 48 Hour Films is een vingeroefening. Een hele fijne vingeroefening waarin logisch nadenken en intuïtief handelen op een perfecte manier samenkomen. Waarin vermoeidheid en adrenalinestoten elkaar organisch afwisselen. Een rollercoaster vol wanhoopsdaden en lachkicks. Waarin we onszelf toetsen, het geleerde van voorgaande projecten in praktijk brengen, waarin we vlieguren maken die we anders niet zouden maken. Met bijbehorende helikopterview, beelden en persoonlijke records na afloop.

Bij het inleveren zijn er euforie en trots. Bij de viewing zijn er naast die twee ook twijfel en teleurstelling, lijkt de film helemaal niet zo goed als we zelf dachten op zondagavond. Zien we alleen maar de dingen die beter hadden gekund.

Maar een ding is zeker, iedere keer weer is er de uitdaging. Heeft de film nieuwe inzichten, inspiratie en thema’s opgeleverd. Dit keer wilden we risico nemen, de grens opzoeken en bij twijfel voor JA gaan. En de titel van de film bleek een puzzelstukje van het grote geheel dat als vanzelf op zijn plek viel. Het grote geheel van ons team, maar ook het grote geheel van mijn zoektocht in het filmmaken. En dat kon omdat we met elkaar hetzelfde doel voor ogen hadden, en met elkaar hetzelfde motto voelden: 

Wees niet bang.