Vrij zwemmen

Het duurde even voor ik het doorhad.
De kassamedewerkster herkende me al: ‘Je bent laat!’
‘Ja, maar het kan nog net, een half uurtje!’
En terwijl ze, al telefonerend, mijn zwempas scande vroeg ik: ‘Boven of beneden?’
Ze wees naar de kleedkamerdeur beneden en ik haastte me naar binnen, kleedde me snel om en pakte een 10centmuntje voor een kluisje. De meeste kluisjes waren bezet en de kluisjes die openstonden bleken defect. Gelukkig waren er een paar meiden die net hun spullen in een gezellig maar o zo traag tempo uit een kluisje haalden.

Het zwembad was vol, stampvol en er klonk muziek, harder dan meestal het geval was. Maar er bewoog vrijwel niets. Ik bedoel, niemand zwom echt, er werd gezellig gekletst, een beetje gesparteld en aan de kant gehangen, maar gezwommen werd er niet. Ik schonk er verder geen aandacht aan en liep verder richting banenzwembad, naar boven, de trap op. De trap die ook naar de glijbaan leidde en helemaal vol stond. De deur naar het banenzwembad bleek echter pot- en potdicht.

Een meisje vertelde me dat de badjuf beneden dan moest bellen met de badmeester boven zodat die de deur open kon doen. We bonkten op de deur, maar de muziek overstemde alles. Er zat niets anders op, ik moest me weer door de rijen naar beneden wurmen. De badjuf die ik aanschoot gebaarde naar de badjuf met portofoon en ik spoedde me weer naar boven. Daar stond inderdaad een badmeester bij de deur die tegelijkertijd wat meiden naar buiten liet. Inmiddels waren er minstens vijf van mijn kostbare zwemminuten voorbij, maar soit, ik kon het water in.

Tijdens het banenzwemmen was alles als vanouds. Ik herkende de gezichten en zwembroeken van de banenzwemmers en vergat al snel de drukte van beneden. Ik zwom mijn banen in een lekker tempo, kwam als laatste uit het water en de deur naar beneden werd weer voor me opengemaakt. Ik liep in mijn eentje de inmiddels lege trap af en moest onderaan over een roodgespannen koord met het bordje ‘gesloten’ stappen.

Door de drukte bij de douches miste ik pas na een tijdje de andere banenzwemmers. Ik keek nog eens goed. En toen zag ik het: er waren op dit gedeelte alleen maar vrouwen. En ik verstond geen woord van wat er allemaal werd geroepen en gezegd. Er werd uitgebreid gebadderd en ongegeneerd onder badpakken en bikini’s gescrubd. Vrouwen, meisjes en kinderen onder elkaar, het enige mannelijke waren de jongetjes van hooguit 3, 4 jaar.

Het drong langzaam tot me door: de mevrouw van de kassa had me verkeerd ingeschat en me de kleedhokjeskant van het dameszwemmen en niet van het banenzwemmen opgestuurd.

Hier was ik de enige in sportbadpak met zwembril. Ook de enige die alleen was. Bij het omkleden waren natuurlijk alle hokjes bezet en hield iedereen voor haar vriendin, moeder, dochter of oma het hokje bezet. Ik besloot me om te kleden in de grote kleedkamer. Dames onder elkaar tenslotte en ik vond het wel wat hebben. Opeens merkte ik dat ik weer iets kon verstaan:

‘Ze kijkt hoor, ze kijkt!’

Er werd preuts gedaan omdat ik als buitenstaander binnen was gekomen en ik paste me zeer snel aan, alsof ik geen keus had. De dag ervoor stond ik me op het strand ongegeneerd om te kleden, hier hield ik mijn handdoekje om mijn middel en stond ik met mijn rug naar de anderen. Maar ook ben ik heel erg gaan treuzelen. Uit nieuwsgierigheid om wat er gaande was. Met mij, en met de vrouwen om mij heen.

Vrouwen met lang, donker, golvend haar, in strings en prachtige lingerie, strakke spijkerbroeken en sexy topjes die uiteindelijk naast mij voor de spiegel stonden, hun haar net als ik borstelden en daarna hun hoofddoek omdeden. Buiten stonden de auto’s met hun mannen al te wachten.