Geweten

.

Ik weet nog dat, toen mijn oma haar laatste adem uitblies

-er zijn geen andere woorden voor, ze blies haar laatste adem uit-
iedereen voor de formaliteiten direct de ziekenhuiskamer uitging.
Ik bleef bij haar, hielp met wassen, vouwde haar handen.

Toen mijn schoonvader overleden was en wij de woonkamer inkwamen
lag hij daar alleen, niemand wilde bij hem zijn, wachtte liever in de keuken
op de mannen die hem in de lijkenzak af zouden voeren.

Ik bleef bij hem en kuste, voor het eerst in ons leven, zijn voorhoofd.
Toen hij de zak in moest werden zijn toch al broze botten gebroken.
De foetushouding waarin hij stierf paste niet in de formaliteiten.

Nog weer later was mijn schoonmoeder haar kunstgebit kwijt.
Het bleek dat zij het meegegeven had aan de mannen met zak.
Later werd het bij haar terugbezorgd. Ze heeft nooit geweten
dat haar gebit in de mond van haar dode man zat. Het paste niet.


.