.
Ik weet nog dat, toen mijn oma haar laatste adem uitblies
-er zijn geen andere woorden voor, ze blies haar laatste adem uit-Ik weet nog dat, toen mijn oma haar laatste adem uitblies
iedereen voor de formaliteiten direct de ziekenhuiskamer uitging.
Ik bleef bij haar, hielp met wassen, vouwde haar handen.
Toen mijn schoonvader overleden was en wij de woonkamer inkwamen
lag hij daar alleen, niemand wilde bij hem zijn, wachtte liever in de keuken
op de mannen die hem in de lijkenzak af zouden voeren.
Ik bleef bij hem en kuste, voor het eerst in ons leven, zijn voorhoofd.
Toen hij de zak in moest werden zijn toch al broze botten gebroken.
De foetushouding waarin hij stierf paste niet in de formaliteiten.
Nog weer later was mijn schoonmoeder haar kunstgebit kwijt.
Het bleek dat zij het meegegeven had aan de mannen met zak.
Later werd het bij haar terugbezorgd. Ze heeft nooit geweten
dat haar gebit in de mond van haar dode man zat. Het paste niet.
.
Diep herkenbaar. Toen haar moeder in de eetplaats in een eenpersoonsbed stierf zaten we te wachten op de huisdokter die vaststelling moest doen. Ik heb het laken over haar heen getrokken om zeker te zijn dat ze niet zou zien dat we een fles Porto ontkurkten onder ons twee. Niet uit blijdschap maar opluchting. Eindelijk was die langzame doodstrijd gedaan...en ...die tergende maanden die ons scheidden.
BeantwoordenVerwijderenOok zij lag in baarmoederhouding. Hoe dikwijls lag ze vroeger zo in de schoot van haar man?
De dokter kwam langs, strekte haar en sloot haar ogen.
Mooi Warket.
BeantwoordenVerwijderen