Havenspoorpad

 

 

 

hier

 

aan het Havenspoorpad

 

gaat men

 

aan het leven

 

en de stad

 

voorbij

 

 

er zijn

 

gedenkplaatjes

 

jonge wilgenbomen

 

verwaaide kunstrozen

 

 

er waren

 

huwelijken

 

jubilea

 

en te vroeg

 

gestorven zonen

 

 

er hangt

 

aan  de zilverberk

 

een handgeschreven

 

afscheidsbrief

 

daar

 

aan het Havenspoorpad

 

ligt een illegaal

 

begraven konijn

 

in de aarde

 

weg te rotten

 

 

 

 

 

 

Rotterdam, 10-12-2012

 

 

het licht vriest

je gaat naar bed
luistert naar het radionieuws

nog zeven opvarenden zijn vermist

je wordt wakker
hoort er niets meer over

beneden is het stil

als je dan in het harnas sterft
moet je het ook maar goed doen
zul je niet gedacht hebben

dat de koningin door jou
rechtsomkeert moest maken
zul je niet geweten hebben

of het boven stil is
vraag ik me af
en of jij dat nu weet



I.M. Jeroen Willems

facebook

 

 

 

 

 

 

ik schrijf

vind ik leuk

bij een fotoalbum

van mijn stad door ogen
van een onbekende vriend

wel zes verschillende kapsalons

honderdvijftig meter hoge torens
havens, meeuwen, ganzen op de pier

zwaan en hef verhuld in flarden mist en wind

vuurwolken, omhoogdrijvende rookpluimen

daken van huizen met schotelantennes

gesprongen ramen, geblakerde muren
daarachter vierkante meters kamer

van de vriend die met haar mobiel

een foto van haar stad maakt
op haar muur plaatst

ik ben bang
schrijft ze








.

haakjes

(het belangrijkste staat
altijd tussen haakjes)

alsof het er niet toe doet

maar ik weet wel beter

het staat tussen haakjes
omdat het bescherming zoekt

niet wetend dat haakjes tekens zijn
waaraan je je lelijk kunt bezeren

 

 

inktvuloefening

 

 

hoelang kun je doen met een patroon

hoeveel woorden kun je schrijven
hoeveel regels, hoeveel zinnen
hoeveel geliefden kun je


wat als je doorhaalt*
is dat

-          verspilde inkt

-          verspeelde zin
-          verschreven moeite
-          verwijtbaar gedrag
-           


*vul aan wat van toepassing is
of niet

Jou ben mij lief

 
Zeventien. Zeventienhonderd!
Zeventienhonderd nieuwe woorden.

Het wordt alleen maar moeilijker
om de juiste woorden te vinden.
En als je ze dan eindelijk gevonden hebt
is er nog die helse klus van de volgorde.

Hoe was ook weer die formule over alle mogelijke combinaties?

Hoe heette dat spelletje van vroeger met die gekleurde pinnetjes?

Het goede woord op de verkeerde plek.

Het verkeerde woord op de goede plek.
Het verkeerde woord op de verkeerde plek.
Het goede woord op de goede plek.

Jou ben mij lief. Vertel me.

Vertel me hoeveel! Hoeveel woorden.
Hoeveel woorden zijn er goed?

Hoe om geld te verdienen

 

Hallo, ik schrijf je even

om te vragen hoe het met je gaat.

Hou je van de methode?

Ben je al begonnen

met dit geweldig systeem?
 

Klik hier>>>

Misschien heeft u het

nog niet geprobeerd.

 

Als u vragen heeft,
zoals ik het eerder had vermeld,
kunt u contact met mij opnemen

via e-mail en ik zal u helpen.

Ik hoop nieuws te ontvangen

van u vandaag of morgen.

Laat me weten wat u denkt.

Als u deze webpagina nog niet heeft
toegevoegd aan uw favorieten,

zou ik het nu doen. Hier is de link:

Klik hier>>>

Ik spreek je snel weer,
LEA

 

 

Kunstroof

Er lag een lange blauwe loper van De Bioscoop naar De Schouwburg
waarover zwarte smokings, bleke schouders en hoge hakken
de eigen finale van De Marathon liepen.

Verder was er geen publiek.
Ook waren er geen paparazzi.
Het regende zo nu en dan een beetje.
In het theatercafé dronken bewakers
hun nachtelijke ranja met een rietje.

Bij De Kunsthal verderop in de stad reden auto's af en aan,
alsof er een bioscoopzaal leegstroomde. De parkeergarage
aan de overkant was vrijwel leeg toen we binnenfietsten.

Geloof het niet.
De nieuwsberichten
vertellen een ander verhaal.
Ik was erbij maar zag het niet.

 

Ongelukje

Hij woog 2400 gram

en was 80 cm hoog.

We zetten hem alleen op straat

als er spelende kinderen
in de buurt waren.

We lieten hem nooit

dag en nacht buiten staan.

We schreven met watervaste stift
ons adres op zijn voet, zodat hij altijd
de weg terug naar huis kon vinden.

In zijn hand had hij

een vlag van 1 meter.

We boorden zelfs een gaatje in zijn been

en maakten hem vast
aan een touw èn een ketting.

Wij hielden tenslotte

heel erg veel van ons kind.

 

 

 

 

 

weg met kunst

als kunst zich uit
zichzelf verheft tot kunst
heeft de kunstenaar het nakijken

de beelden leiden

een eigen leven laten
zien wat in stof verborgen zit

aan wie wil
wordt het onzegbare

gefluisterd
het ondichtbare gezicht





06-07-2011 gemaakt voor de brochure van de Kunstroute Barendrecht 2011

 

schrijfblok

 

het stilstaan

in het midden
van de wereld

het bidden

van de vogel
boven land

het onmogelijke

schuilen in de god
vergeten bunker

alles staat geschreven
in het hout dat wacht

mijn bijl is ongenadig

de kettingzaag de beul

ik hak, splijt, kloof

schreeuw

jaarringen verdwijnen

onder mijn ogen

 

 

 16-05-2012

Voor een kind in Birma

.

Als jij later groot bent

hoe kun je dan geloven.

Dat de man die jij papa noemt

een vrouw verkrachtte.

Dat de man van die vrouw

jouw huis in brand stak.

Dat men dat deed om je te bevrijden

uit de kringloop van wedergeboorte.

Dat je dan nooit meer

hoeft te lijden.

Voor Martin Aart de Jong

Schijt

.

De eksters poepen cranberryrode klodders

vanaf de goot op onze natgeregende fietsen.

Waarbij nat natuurlijk overbodig is:

ooit iets drooggeregend zien worden?

Droogregenen doet denken aan drogredenen.

Ze bestaan niet. Alleen in het hoofd.

Zoals jam die vanzelf wel weer wegspoelt.

Ook zonder zomer is mijn eiland mooi.


.

Serenade in E, Opus 22

Dvorak en alweer alleen.
Straks wil ik niets anders meer.
Buiten en binnen in mij mist het.
Pijpenstelen en het glazen potje
naast de rookstoel van mijn vader.

De eerste keer, het vrijstaande huis
aan de bergweg, de vreemdduitse taal
die ik versta maar nog niet waag te spreken:
de gêne van het jonge meisje. Het voor het eerst
alleen, de wind giert om het huis, de balken braken,
steunen onder het gewicht van het halfvergane dak.
Het bed trilt van de vrachtwagen die voorbij dendert.
Zij hoort het niet, is ondergedompeld in de schoonheid
van de trieste wals, zij luistert keer op keer op keer opnieuw.





.
20-11-2010/bew. 24-06-2012

Klik en luister hier: Serenade in E, Opus 22

Stom

Ik hou van oud en vaalversleten.

Van afgebladderde wangen,
uitgevallen ogen.
Van benen uit de kom,
bungelend
aan een te slap elastiekje.

Maar ik schrijf gedichten als barbiepoppen.

.

hoe omschrijf je het geluid van

negen streepjes zon door luxaflex

kleren op een hoop die bewegen

dingen die de buren verplaatsen

ongelukken met vrachtwagens

dubbele files bij afrit Zomeren

tuinen die mannen aanvegen

planken die onkruid slepen

bomaanslagen in Arabië

lentes op pinpassen


een vogel

.

.

wat verder ter tafel komt

.

laten we het vandaag eens hebben

over discutabele dingen
die niet of bijna niet meer houdbaar zijn

zoals de beschimmelde Hollandse

aardbeien en de linksdraaiende biogarde

niet dat rechtsdraaiend beter zou zijn

of import minder zou bederven

maar laten we het in ieder geval hebben

over die dubieuze groene puntjes
en ze op de agenda zetten




.

Tunnelzicht

.

Fietsroltrap Maastunnel. Er komt een vreemde snuiter met rode capuchon de voetgangerstunnel uit. We komen tegelijk bij de roltrap en hij laat mij voor. Direct stapt hij na mij op de roltrap, zo dicht mogelijk tegen het achterwiel van mijn fiets aan. Ik verwacht dat hij alsnog langs wil lopen, maar hij blijft staan. Houdt mijn bagagedrager met fietstas vast. Ik vertrouw het niet. Hij kijkt me aan. Laat de bagagedrager voorzichtig los. En is verbaasd dat de fiets uit zichzelf blijft staan. Hij is een kop kleiner dan ik zie ik nu. Hij zegt iets, ik versta hem slecht. “Mooie fiets!” Dan ziet hij mijn fietssleutel met daaraan een sleutelhanger met een paars knuffeltje. Hij wil het aanraken. Lacht een beetje onbeholpen. Raakt daarna mijn zadel aan. Ziet de fietssloten. “Drie” zegt ie, “Een, twee drie.” Hij doet me denken aan een kleuter die dicht in de buurt van zijn moeder blijft. We zijn boven. Hij zegt me gedag en ik fiets weg. Als ik omkijk staat hij voorovergebogen, nog steeds met de rode capuchon over zijn hoofd. Ik stap af en maak een foto van de jongen die vandaag mijn hart stal.

.

zomertijd

al werd het koud, op zondag zijn we naar het strand gegaan
het was al na het middaguur, de honden
kwamen rillend uit het water

zo af en toe, tussen de wolken door, was er iets van zon te zien
we deden alsof en hebben als die hards
buiten op het terras gezeten

daarna namen we binnen een Italian coffee om warm te worden
zee en wind waren volop aanwezig, daar
kun je tenminste van op aan




26-02-2012

elke ochtend een vers

elke ochtend een vers

behalve de ochtenden

waarop zelfs de wind

haar niet wil bevruchten

waarop wat gelegd wordt

zout op naakte slakken blijkt

waarop ze vast zit

maar waarin eigenlijk

waarop ze vast zit

maar waarin eigenlijk

waarop ze vast zit

maar waarin eigenlijk

een gedicht is het
in elk geval niet

Schrikkeltijd

Dit is een leeg bericht
In afwachting op een geschikte tekst

Op het laatste moment geplaatst
Omdat het maar een keer in de vier jaar
Schrikkeldag is

En ik het moment van plaatsen uiteindelijk
Niet voorbij wilde laten gaan

Misschien

“Heeft u misschien een euro voor een dakloze?”

Ik loop met natte haren het zwembad uit en heb na enige twijfel besloten een verse jus te halen bij de broodjeszaak boven het metrostation. Met een toegangskaartje van het zwembad kost zo’n sapje maar een euro. Ik heb niet echt dorst en ben af en toe verschrikkelijk Hollands en zuinig. Dus zoals iedereen die langsloopt schud ik nee tegen de tengere vrouw en loop door. Op de roltrap kijk ik om. Ze loopt met haar rug naar me toe alweer naar andere voorbijgangers. Ze is ongeveer van mijn leeftijd, heeft een zwarte jas aan en een versleten roodleren portemonnee in haar hand. Zo op het eerste gezicht ziet ze er uit als een reizigster die op de bus wacht of de weg vraagt. Ik betrap mezelf er op dat ik direct van alles invul.  Verslaafd. Als je een euro geeft gaat ie op aan drugs.

Ik sta in de rij. In mijn versleten paarsleren portemonnee heb ik inmiddels heel wat zwemkaartjes verzameld (Hollands en zuinig) en als ik aan de beurt ben bestel ik twee sap. Een grapefruit en een jus. Twee euro. Het grapefruitsap drink ik op, de jus neem ik door de draaideur mee naar beneden. Ze is weg. Besluiteloos drentel ik met het bekertje sap in mijn hand wat rond bij de bushaltes. Ver kan ze niet zijn. Even later zie ik haar en loop in haar richting.

“Heeft u misschien een euro voor een dakloze?”

“Nee, dat vroeg je me net ook al, maar...”
Ze onderbreekt me en wil alweer doorlopen. ‘O sorry, ik…”
“…deze is voor jou.”
Op haar gezicht komt een stralende lach. “Wat lekker, dank u wel, dank u wel hoor!”
Ze drinkt gulzig (of wil ik dat zien, dat ze gulzig drinkt?) het bekertje leeg. Ik loop door en haal mijn fiets van het slot. Als ik wegfiets steekt ze net over. Ze herkent me.
"Het was heerlijk, dank u wel hoor, dank u wel, het was lekker!”

 Het geeft me een goed gevoel. Een soort minikick. Maar al fietsend gaan er ook nog allerlei andere gedachten door mijn hoofd. Waarom was ik aardig voor haar? Was dat uit egoïsme, om er zelf een goed gevoel aan over te houden? En waarom gaf ik haar niet gewoon een euro maar wilde ik haar perse mijn gezonde sapje opdringen. Waarom liet ik haar niet zelf beschikken over het geld dat ik haar gun. Gun. Ook zo’n woord. Iemand iets gunnen, betekent dat dat je jezelf beter voelt dan de ander? En waarom sprak ik haar niet aan met u? Ik ken haar niet, weet niet hoe ze dakloos is geworden. Of ze verslaafd is. Waar ze vannacht slaapt. Ook moet ik denken aan mijn zwemvriend die een winterlang met enige regelmaat een prakkie bracht naar een dakloze in het park die, zelfs met vorst, op karton onder een struik sliep. Ze voerden diepzinnige gesprekken over zelfverkozen vrijheid. Tot hij verdwenen was en niet meer terugkwam.

Misschien moet ik haar een volgende keer uitnodigen om samen een sap te drinken en een boterham te eten. Dan kan ze zelf kiezen wat ze op haar boterham wil.

Kapstok

Ik hang mijn woorden aan het haakje

Vannacht hing ik er heel iets anders op
Dingen die je niet wilt vergeten moet je
Ophangen ook al is het midden in de nacht

Nu zoek ik naar de dingen die zich niet lieten verhangen

Zij zweven ergens in de kwabben van mijn huis en wanen
Zich onbelangrijk genoeg om niet te lang te blijven
Hangen een cappuccino hoeft niet koffie zonder
Is voldoende om de ergste slaap te doen verdrijven
Daarna gaan wij op weg naar nieuwe dingen mijn jas
En ik. Ik neem haar van het haakje en probeer niet meer
Te denken aan stof onafwezig op mijn schouders

hou vast

.
de houdbaarheidsdatum verrast me
haar verjaardag al weer zo dichtbij
maar houdbaar is ze al lang niet meer






.

Pessoa

het geluid van regen

en verder niets
een niets dat schrijnt

ik leen de woorden

van de dichter die ik las
het zijn de woorden die ik was




2 mei 1988