Straks wil ik niets anders meer.
Buiten en binnen in mij mist het.
Pijpenstelen en het glazen potje
naast de rookstoel van mijn vader.
De eerste keer, het vrijstaande huis
aan de bergweg, de vreemdduitse taal
die ik versta maar nog niet waag te spreken:
de gêne van het jonge meisje. Het voor het eerst
alleen, de wind giert om het huis, de balken braken,
steunen onder het gewicht van het halfvergane dak.
Het bed trilt van de vrachtwagen die voorbij dendert.
Zij hoort het niet, is ondergedompeld in de schoonheid
van de trieste wals, zij luistert keer op keer op keer opnieuw.
.
20-11-2010/bew. 24-06-2012
Prachtige foto! Mooi gedicht zowel in taal als de vorm waarin je het hebt gegoten!
BeantwoordenVerwijderenNog een keer dus!
BeantwoordenVerwijderenPrachtige foto! Mooi gedicht, zowel in taal als de vorm waarin je het gegoten hebt!
Dankjewel, ook twee keer. :) 't Is een gedicht dat ik terugvond bij het opruimen. Wist niet eens meer dat ik het schreef.
BeantwoordenVerwijderen