Beginnend bij het raam

Om maar met de deur in huis te vallen:

aan het klapraampje ontbreken twee schroefjes.
Het wijkt ook iets.

In de balken zitten gaten,

restanten van vorige bewoners, ooit
onzichtbare getuigen achter een systeemplafond.

Nu strijken ze langs donkerblauwfluwelige gordijnen, te lang,

stoten tegen de cd-kast, te klein, de boekenkast, te vol,
het theeservies, niet compleet.

Ook zitten ze voor het haardvuur,

bij de schoorsteen met de geelbruine aanslag.

Witten steeds weer een gebed, zonder einde,

voor de dode kaarsvetsporen,

de cactus die eens bloeide,
het ficusblad met de brandwonden.

Zelfs voor de giftige Anthurium met rode bloem,

huwelijksboeket van een moeder, bijna dood
door vorst in de vensterbank.

Stroomdraden die steeds meer

loslaten.

Op de trap de heiligen die naar boven moeten,

Antonius van Padua,

afgebladderd. Maria met kind,
gebroken. Jezus zonder armen.
Zwartekatdievanzijnvoetstukviel.

Er valt niet tegenop te lijmen,

de schoonheid van hangende tulpen, bijna uitgebloeid,

de kracht waarmee ze zich oprichten na een nacht zonder water.








03-03-2013