Eerst wilden we niet meedoen, te druk, een te vol hoofd, een te volle agenda. Toen begon het toch te kriebelen en schreven we ons in. Bereidden ons niet zo uitgebreid voor als andere edities. Dat wil zeggen, we hadden geen acteurs in standbystand (mooi woord) en hadden pas een week vantevoren een eerste en ook enige vergadering en locatiescout. Dat was het.
Op vrijdagmiddag maakte ik mijn hoofd leeg, las mijn basiscursus scriptwriting nog eens goed door, maakte een naslagdocument met alle genres en kookte een goede maaltijd. Een begin is het halve werk. Of het goed was….het beste voor dat moment in ieder geval wel.
De rest is geschiedenis. Letterlijk. Nooit gedacht nog een Period Piece te maken. Terug naar mijn jeugd, terug naar de krakersbeweging, terug naar de jaren 80.
Wat was dat tof. Een soort van memory Lane, alsof je door je eigen fotoalbum loopt waarin vrienden van toen tot leven komen en geen dag ouder geworden zijn. Wat waren de details in art-direction prachtig. Buttons, boeken, aankleding, planten, spandoeken, slogans, alles klopte. Tot en met de Rotterdamvlag als spandoek met de woorden ‘WONEN IS EEN RECHT’.
Wat was het leuk om met jonge mensen te werken, met last-minute acteurs die ’s nachts nog geregeld moesten worden. Wat hadden we een pech met haperende techniek en regenbuien. Wat was het tof om jaren 80-muziek tot leven te horen komen. Een poster te zien ontstaan. Wat hadden we weer een geweldige catering.
Wat waren we moe op zondag. Wat zagen we het even niet meer helder de laatste uren. Wat baalde ik ervan dat we direct na het inleveren twee relatief eenvoudige wijzigingen deden en we dat in de middag niet deden, zagen, vergaten. En wat is het tof om nu nog bezig te zijn met een nieuwe versie, wat zeg ik, met nieuwe versies. We zijn bij versie 8, proberen kleine dingetjes en grotere dingetjes uit. Natuurlijk missen we beelden die we wel hadden willen schieten, zien we wat we beter hadden kunnen doen en nemen we ons voor een volgende editie het weer net even anders aan te pakken.
Een volgende editie? Ja, ondanks het volle hoofd, de volle agenda en een zondagochtend waarop ik, zoals iedere keer, alleen maar de woorden ‘nooit meer’ als een mantra door mijn hoofd hoorde zingen, kriebelt het alweer. Utrecht is wel heel erg snel, volgend jaar misschien, evenals Leeuwarden. Want we willen alle steden een keer gedaan hebben. Maar Cinekid? Wie weet. En misschien wel in een heel andere vorm dan we nu deden.
Niet omdat we willen winnen, maar omdat we willen maken. Moeten maken. Zonder concessies en met mooie mensen die dat ook willen, die dat ook moeten. Want alleen dan komen er mooie dingen uit. Ik ben trots. Trots op wat we met elkaar gemaakt hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten