With Kisses (6)

Drie weken geleden ben ik begonnen met een vervolgverhaal. De eerste vijf delen vind je hier. Deel 6:

Hij lachte mee. Hij lachte met me mee en had geen flauw benul.

‘Ja, je gelooft me niet maar het is echt waar! Als we snel zijn kunnen we ’m nog redden!’

Redden? Redden? Waar had hij het over?

Wie?’

‘Wie? Die zeeman natuurlijk. Kom, kijk me aan. Skol!’

Ik keek hem opnieuw aan en proostte mee. Gestoord. Totaal gestoord deze vent. Dat was het enige dat in me opkwam. Totally mad.

‘Skol. Skol. Skol.’

Ik zei het drie keer, keek hem drie keer aan en moest alweer lachen.

'Scheepsrecht....' zei ik er voor de zekerheid achteraan. Hij bleef me aankijken, ook toen ik een flinke slok nam, nog maar een keer 'Scheepsrecht!' riep en me verschrikkelijk verslikte.

'Ik dacht dat ik gek was, maar jij bent nog erger…’

Hij zei het hoofdschuddend en bleef me nog steeds aankijken. Hij leek opeens serieus, te serieus bijna voor iemand die zich daarvoor nog een breuk lachte om een verdronken zeeman.

What shall we do with…

Nee Kimmy, nee, nu serieus worden, niet melig blijven, niet weer gaan lachen, en al helemaal niet gaan zingen. Je weet dat te veel drank niet goed voor je is. Waarom heb je in godsnaam al een fles wijn op vanmiddag. Ik probeerde angstvallig mijn lippen op elkaar te houden terwijl ik dat kutliedje maar niet uit mijn hoofd kreeg.

Hooray, and up she rises….hooray and…

‘Nou, met de deur in huis dan maar, wat was er zo belangrijk dat het niet kon wachten? Je klonk nogal, eh, hoe zal ik het zeggen, eh, nou ja, alsof je leven er van afhing zeg maar.’

Zo. Die zat. Hier had ik niet op gerekend. Nogal kort door de bocht voor een soft egg. Meer een ruwe bolster ruwe pit. Geen stille wateren, niks diepe gronden. Gewoon een soort van zeeman die zegt wat ie denkt. Met tatoeages op zijn rug en armen met van die zeemeerminnen, met meisjesnamen, met die van zijn moeder misschien, misschien was hij van dat soort misschien, maar geen soft egg, geen soft egg. Dus, Kimmy, wat nu?

Ik keek terug, hield mijn adem in en de tranen sprongen in mijn ogen. Het hielp, het lachen stopte. Ik lachte niet meer en de tranen bleven stromen. Ik zat te janken en ik kon er niets aan doen. Damn.

‘He, meisje toch. Is het zo erg?’

Hij kwam naast me zitten, trok me naar zich toe, hield me vast en bleef me vast houden. En Madonna en Justin Timberlake zongen en dansten alsof mijn leven er van af hing en ik huilde alsof mijn leven er van af hing en Roy hield me vast alsof mijn leven er van af hing en opeens wist ik zeker dat mijn leven hier van af hing. Van wat ik nu, vanavond zou gaan zeggen, zou gaan doen.

‘Shannah, ’t is Shannah.’

Zo, dat was er uit. Ik kon nog alle kanten op, maar dit was er uit. Ik kon nog terug, maar niet meer helemaal.

‘Hoe bedoel je, ’t is Shannah?’

Heel even twijfelde ik. Ik twijfelde en hoorde Shannah’s woorden, ik zag Shannah’s blik.
Ik hoefde niet te liegen, toch? So, what’s the problem?
Shannah had geen idee dat juist die woorden me nu de moed gaven om door te gaan. Ik hoefde niet te liegen, ik hoefde niet te liegen. En er was geen probleem, er was geen probleem, nog niet.

‘Weet je zeker dat je het wilt weten?’

Uitstel. Ik wilde uitstel, geen afstel, hield ik mezelf voor. Maar welke waarheid durfde ik aan?

‘Ja.’

Het klonk luid en duidelijk. Nu Kimmy, nu, nu moet je kiezen, welke waarheid wordt het?

‘Ze houdt niet meer van je.’

Hij keek naar Ali B. en Ali B. keek naar hem. Ali B. keek naar ons, keek de kamer in en wij keken terug. ‘Je weet zelluf.....’ Wat een loser. Ik zette de tv uit. Nu mijn hoofd erbij houden. Me niet af laten leiden, me er niet van af laten brengen. Ik kon nog kiezen, nog steeds kon ik kiezen.

‘Hoe weet je dat?’

Nu moest ik antwoorden. En opeens wist ik dat er maar een antwoord mogelijk was. Ik hoefde niet te liegen en er was geen probleem. Nog niet. Nog steeds niet.