zo het is

het is de kunst
niet in te vullen
wat niet is

verwacht
het kind
de liefde
niet

verwacht
de stem
het sterven
niet

het spelen
aan de overkant
is niet
tot het is

het is kunst
te baren
zonder
oefening

zonder
einde
zo het is





20-09-2009

het wachten is op

het wachten is op de eerste heipaal in de ochtend
die met volle kracht naar binnen wordt geramd
de grond in geboord
nee geen dubbelzinnigheden
alsjeblieft vraagt ze

het weer niet kunnen slapen maakt haar murw
het is haar bidden zonder eind
laat mijn woorden
in vruchtbare aarde vallen

alsjeblieft vraagt ze

wanneer de echo van het heien is verstomd
het dwingend bonken overgaat
in een geruisloos huilen
vangt haar nacht aan
alsjeblieft vraagt ze

het wachten is op

17,20-09-09

Edison's last words

als kamillestenen geurend
hun laatste tonen prijsgeven

stellen wind en stof
in fijn verwaaide klanken
jou haar voor

als zij ons vertelt
van de dagen dat zij wachtte

wetend dat zij
nooit meer daar zou zijn

hoor ik opnieuw haar laatste woorden

‘Kun je niet nog wat blijven’

gefluisterd voor mij alleen
in die eindige leegte

heen gevlogen
voor eeuwig bij mij blijvend
in de lucht hangend

aangevaren
met de zuidenwind van de rivier

slaan golven als bitter welkom haar
en mijn gestrande zeelieden
overboord

het antwoord wordt nu pas
na zo veel later vrij
gegeven

als onweer flitst
en noordenwind mij fluit

"It's very beautiful over there.”
“ I see you over there."

28-08-09/13-09-09

Ik, mijn woorden en wat wijn

Kwam eens in de zoveel tijd steeds die hunkering
maar bovendrijven. Na het eten, wijn gedronken,
kwam de zin.

Draaide een sjekkie. Luisterde.
Pen en papier paraat.

Ik, mijn woorden, de asbak en wat wijn.

Invallende duisternis aan een grote lege tafel.
Meer was niet nodig. Meer vroeg ik niet.
Wilde niemand om mij heen.

Wat schreef ik. Zo alleen.

Heb steeds gegeten, wijn gedronken.
Bovendrijvend komt vanavond weer die zin.

Ik luister.

Er is niemand om mij heen. Alles is uit.
Meer is niet nodig. Meer vraag ik niet.
Doe geen water bij de wijn.

solist, of hoog water

een spoor van struiken verraadt
het pad van keien dat hen droeg
nu zijn er golven die haar
breken


onaantastbaar het omhelzen
als water rondom het baken
de verte onbereikbaar
laat zijn
























04-09-2009, 10-09-2009