een jongen nog, verdronken in mijn eilandzee, het was
een woensdagmiddag rond een uur of twee, toen vrienden
net daarvoor nog met hem zwemmend, lachend, pratend
zijn zwaar weerbarstig lichaam uit het water moesten dragen
terwijl zij zwommen in diezelfde wonderwilde golven die
ons tilden, wij ontstilden en vergaten dat het dodelijke leven
onlosmakelijk verankerd zit in iedere vezel van het tij
wisten wij niets van wat zich onomkeerbaar dicht
bij ons voltrok, de dagen rekten zich nog naamloos uit
en leken onwaarschijnlijk doods, zo troostbaar licht
een woensdagmiddag rond een uur of twee, toen vrienden
net daarvoor nog met hem zwemmend, lachend, pratend
zijn zwaar weerbarstig lichaam uit het water moesten dragen
terwijl zij zwommen in diezelfde wonderwilde golven die
ons tilden, wij ontstilden en vergaten dat het dodelijke leven
onlosmakelijk verankerd zit in iedere vezel van het tij
wisten wij niets van wat zich onomkeerbaar dicht
bij ons voltrok, de dagen rekten zich nog naamloos uit
en leken onwaarschijnlijk doods, zo troostbaar licht
.
.
Schrikkel wat mooi!!!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel!
BeantwoordenVerwijderenwat ben je op dreef, en wat mooi van vorm is deze, het lijkt een heel oud gedicht
BeantwoordenVerwijderenMee eens, de sfeer doet denken aan oude teksten, ik kreeg beelden voor me uit Sil de strandjutter, na het verdrinken van Jelle.
BeantwoordenVerwijderenIk zie zo de fijne Anton Pieck tekeningen voor me, die ik al jaren niet echt meer heb gezien.
Ik haper een beetje op eilandzee / uur of twee. Ook met 'het was' aan het eind van de zin blijft het volrijm bij mij doorklinken.