Even was ik oma

Even was ik oma. Het kind van mijn kind werd geboren, gisteren op de begraafplaats in Delft. Het was een geboorte waar ik alleen maar van hoefde te genieten. Een soort van ‘wel de lusten, niet de lasten’, waardoor ik eindelijk pas goed kon ervaren wat voor kind het eigenlijk is. Een kind dat heel erg leek op mijn kind maar door een ander op de wereld werd gezet. En een overweldigend gevoel van trots overviel mij, zomaar, opeens.

Een paar jaar geleden zag mijn project ‘Ik mis je zo’ het levenslicht. We wonnen er de Jan Kassiesprijs mee, een tweejaarlijkse prijs voor projecten in de cultuureducatie. Het project werd overgenomen door een organisatie in Delft die het evenveel zorgvuldige aandacht gaf als wij destijds. Het koesterde, omarmde en groot liet worden. Groot in al de kwetsbaarheid die zo bij het project hoort. Gisteren beleefde het de officiële nieuwe start en hoefde ik alleen maar aanwezig te zijn.

En nu, bijna drie jaar later kon ik me er misschien wel voor het eerst pas echt in onderdompelen en ervaren, ondergaan wat het project voor anderen kan betekenen. Kon ik, geheel onverwacht, er volledig in opgaan zonder me druk te hoeven maken over de tijdsplanning, de organisatie, de gasten die wel of niet zouden komen, de klas en de juf die begeleid moesten worden, de pers, de fotografen, het weer, de zon die wel of niet zou schijnen, de vertellers die op hun plek moesten zitten, de rondleiders die de tijd misschien wel zouden vergeten in het vuur van hun liefde voor hun begraafplaats, niets van dat al.

Natuurlijk kende ik alle in’s en out’s precies, kende en herkende elk karaktertrekje van dit nieuwe leven. Herkende ik de glimlachjes, de rimpeltjes, de niet gezegde woordjes, de zon die zo bij deze nieuwe start hoorde, het briesje dat verkoeling gaf op de juiste momenten en de stilte die als vanzelf jong en oud, cultuur en natuur, binnen en buiten met elkaar verbond en mij even optilde. En mij regelmatig kippenvel bezorgde bij het zien en horen van de vertellers tussen de bloeiende struiken en oude grafstenen, de uitspraken van de kinderen en het ervaren van zoveel zorgvuldigheid bij zoveel medewerkers die dit project met hart en ziel opnieuw tot leven hebben gebracht. Op een nieuwe plaats, met nieuwe mensen, maar zo vertrouwd.

Even voelde ik mij oma. Zo kan het zijn.







Links:
Ik mis je zo (SKVR – Pluspunt - Gemeentewerken Rotterdam)
Jan Kassiesprijs
organisatie in Delft (VAK)