verloop van tijd went
het is als de kamer
te klein om alleen te zijn
als de vreemde, uniforme geur
van gemerkte initialen A J
brandend in de nek R E
of boven de stuit 3 7 8
als de ongesloten deur, waarachter
onverwerkte idealen zwijgzaam huizen
waardoor men binnenkomt
doch nooit meer thuis
stapvoets nadert het einde
tijd speelt geen rol
onsterfelijkheid even min
Prachtig verwoord Yvonne...ik weet zelf nooit de juiste woorden te vinden voor die anonieme 'dodencellen' waaruit een bejaardenhuis bestaat...
BeantwoordenVerwijderenDank Inge. Maakte de foto na het overlijden van mijn oma, tijdens het 'leegruimen' van haar kamer, als een soort van afscheid. Nu pas komen de woorden bij de beelden uit mijn herinnering aan die tijd. Pas toen ik de juiste woorden had herinnerde ik me weer dat ik deze foto destijds maakte. Als een soort domino- of zelfs Droste-effect. Maar eigenlijk leg ik nu al te veel uit, wil ik dat afbeelding en woorden voor zich moeten kunnen spreken.
BeantwoordenVerwijderenIk moest ook even aan je oma denken, maar dat komt waarschijnlijk omdat je daar laatst op facebook foto's en herinneringen aan hebt opgehaald. Inderdaad kun je vaak pas veel later iets 'nieuws'schikken uit iets 'ouds'. Dit gedicht vind ik helemaal op zichzelf staan...je hebt een herinnering tot poezie verheven...het is een prachtig gedicht geworden...iets waar een ieder een eigen interpretatie aan kan geven...
BeantwoordenVerwijderen