Lieffy, geen probleem

.




Ik trouw nog liever dan dat ik terug ga. In mijn buik groeit een kind. Daar ga ik voor zorgen. Al gaan ze allemaal zeggen dat ik dat niet kan, ik weet zeker dat ik het wel kan. Toen ik vorige keer zei dat ik zo graag een kind wilde werd ik helemaal gestoord van het gezeur. Over dat ik niet kan weten hoe het moet omdat er voor mij ook nooit gezorgd is. Maar daardoor weet ik juist heel erg goed wat ik gemist heb! Zoals bijvoorbeeld Lieffy, dat vind ik zo’n schattig woordje. Dat heb ik gemist. En Skatty. Al die lieve woordjes ga ik tegen mijn kinderen zeggen. En ik ga ze snoep geven. Als ze willen snoepen krijgen ze snoep. Maar alleen als ze daarna een appel eten. Van de kinderbijslag koop ik iedere maand nieuwe kleren. En de nieuwste Nike Air Max, die krijgen ze ook. Dat geld ga ik echt niet voor mezelf houden hoor. Ik ga ze verwennen en geef ze alles wat ze willen. Als het een jongetje wordt noem ik het Mo. En een meisje noem ik Fadoua. Of Kyra.

Over twee maanden en twaalf dagen vertel ik het aan Samir. Dan ben ik bijna achttien en gaan we trouwen. Je weet toch. Eerder vertel ik het niet want dan zegt ie misschien wel dat ik het weg moet laten halen. Als het al een paar maanden in mijn buik zit kan dat niet meer. Daar heb ik echt goed over nagedacht. Aan mijn pa en ma heb ik het ook niet verteld. Mijn moeder kan het toch niks schelen en mijn vader wil ik geen verdriet doen. Mijn stiefma heeft me wel gewaarschuwd. Steeds als ik haar vertelde dat ik weer een vriendje had zei ze: ‘Je kijkt toch wel uit hè?’ En dan zei ik steeds: 'Ja duh! Ik ben niet gek, ik wil eerst nog een paar jaar chillen.' Ik wil haar niet teleurstellen snap je. Maar waarom zou ik wachten, ik wil het nu en ik weet zeker dat ik het kan. Beter dan mijn eigen moeder. Mijn tante vroeg pas of ik in verwachting was. En dat ik het als eerste aan haar moest vertellen omdat er dan altijd wel een oplossing zou zijn. Toen had ik het bijna verteld. Maar als ik het haar zou vertellen zou iedereen zich er mee gaan bemoeien. Dat wil ik dus niet en daarom heb ik vorige week al mijn kleren gepakt en ben ik weggegaan. Midden in de nacht. Onder m’n kussen heb ik een brief gelegd. Nu ben ik ondergedoken en moet ik zorgen dat ze me niet vinden. Ze weten niet hoe het is als je altijd maar moet doen wat anderen zeggen. Ik bepaal zelf wat ik doe. Ja toch? Het is mijn leven en daar heeft niemand wat over te beslissen. Als de baby er is ga ik weer naar ze toe en dan zien ze het vanzelf. Als ik het dan vraag helpen ze me, zeker weten. Mijn pa doet dat wel, die helpt me altijd.

Het liefst zou ik mijn pa willen bellen of mailen om te zeggen dat ie zich geen zorgen hoeft te maken. Ik moet mezelf echt tegenhouden om het niet te doen, want als ze me vinden, dat wil ik echt niet. Samir heeft gezegd dat ik niet al die tijd bij zijn familie kan wonen en dat snap ik wel. Ze wonen in een kamp vlakbij het station en het is er eigenlijk al te vol. Als we getrouwd zijn kunnen we samen een huis of een kamer huren. Maar nu moet ik nog even voor mezelf zorgen. Mijn beste vriendin zegt dat ik een dom wijf ben. Ze heeft me op MSN geblokt omdat ik volgens haar niet naar d’r geluisterd heb. Maar dat haar vriendje haar heeft laten zitten toen ze zwanger was, daar kan ik toch niets aan doen. Over een maand is ze moeder en alleen, eigen schuld. Had ze maar beter na moeten denken. Ik wil er best wel bij zijn als het geboren wordt, maar dan moet ze me niet blokken.

Gelukkig ben ik niet alleen als het kindje geboren wordt. Samir wilde al met me trouwen toen we een week met elkaar gingen en hij heeft ook tegen me gezegd dat hij heel veel kinderen wil. Jongens. Ik vind jongens ook leuk. Ik denk dat ik ook liever eerst een jongetje wil en dan volgend jaar een meisje. Dan heeft ze een oudere broer en dat is later leuk. Als het kindje wordt geboren ben ik achttien jaar, vier maanden en tien dagen. Niemand kan me dan meer wat maken. Daar heb ik echt goed over nagedacht. Ik ben niet goed in rekenen, maar dit heb ik wel tig keer nagerekend. Nu moet ik er eerst voor zorgen dat ze me niet vinden. Ik ben op zoek naar plekken om even te wonen. Bij m’n vriendin kan nu niet en vanavond moet ik hier weg zijn. Als de politie me komt zoeken hebben ze hier een probleem zegt Samir. Dat wil ik niet. Ik wil geen probleem zijn. Mijn hele leven was ik een probleem, dat wil ik echt niet meer. Ik wil alleen maar doen wat ik zelf wil.


foto via internet, fotograaf onbekend

08-11-25

Te lezen als tweeluik met Enkele reis